बाको रहर

मेरी छोरी,
मेरो बिहानीको उदाउँदो घाम !
कुरिरहेछु सधैँझैँ
आज पनि
मनभरि एक समुन्द्र माया बोकेर
तिम्रो अनभिज्ञता,
बेवास्ता र निर्दयताको भङ्गालो
छातीमा बोकेर
सागरभित्र उभिएको एक्लो चट्टानझैँ उभिरहेछु
तिम्रो बा
तिम्रो बन्द ढोकाबाहिर ।

जिन्दगीको असिनाले चुटेर
थलिएको शरीरलाई
स्मृतिको चिसो सिटमा थन्क्याएर,
मिहिन केलाउँदै छु विगत
कनिकाझैँ कुड्किएका सम्बन्धहरू ।

मेरी प्यारी,
मेरो जीवनको सग्लो सूर्य !
आज तिमीलाई नै साक्षी राखेर
खोतल्न मन छ
तिम्रो अनभिज्ञता,
उधिन्न मन छ
हृदयमा गाडिएको
गुनासोका खिल,
पुर्याउन मन छ
पीडाले निथ्रक्क भिजेको आवाज,
तिम्रो हृदयसम्म ।

छ सम्झना तिमीलाई–
मेरो छातीमा टेकेर
आकाश नियालेको,
मेरो करङको सिढी चढेर
शिखरको स्वाद चाखेको,
तिम्रा सहेलीहरूसँग
टाइम पास गर्दै
तिम्रो बाको निधारमा
टाइम नदिने मान्छेको ट्याग लगाएको †

सोध्न मन छ, एकफेर
एयर कन्डिसनयुक्त आरामदायी
शयनकक्षमा बसेर
पचपन्न इन्चको रङ्गीन टेलिभिजनमा
तिम्रो फेबरेट जन्कुकको
लाइभ कन्सर्ट हेर्दै गर्दा
के तिमीलाई थाहा थियो–
ओभर टाइमको ड्युटीले थिचिएर
तिम्रो बा
खैरो बालुवामा
रङहीन जिन्दगी
बूढो गोरुझैँ जसोतसो नार्दैछ ?

मेरी प्यारी,
मेरो जीवनको शीतल जून !
सुन्न मन छ
एकपटक
तिम्रै मुखबाट,
आउँछ कि आउँदैन–
तिमीले प्रयोग गर्ने अत्तरबाट,
तिम्रो आलमारीको ब्रान्डेड कपडाबाट,
तिम्रो हातमा हरदम टाँसिने मोबाइल फोनबाट–
तिम्रो बाको पसिनाको गन्ध ?

मेरी प्रिय,
मेरो जीवनको सिङ्गो ब्रह्माण्ड !
भन्न मन छ तिमीलाई
निस्क अब
भत्काएर भ्रमको चिडियाखाना
हेर अब
च्यातेर भ्रमको कालो पर्दा
अनि बल्ल देख्ने छौ
तिम्रो बाको कमिजमा कट्कटिएको मिहिनेतको पहेँलो टाटो,
देख्ने छौ अनुहारबाट चुहिँदै गरेको नुनिलो पीडा ।